Jezioro

Wielkie jezioro jest częścią parku. Zajmuje ogromny obszar i jest w miarę czyste. Tak mówi każdy bo nikt jeszcze nie spotkał tam dryfujących do góry brzuchem ryb czy też leżących zwłok tych biednych stworzonek na brzegu. Może ktoś dba o to by nikt nigdy nie ujrzał takiego widoku a może jezioro jest na prawdę czyste przynajmniej na tyle by nie zabijać wszystkiego co w nim żyje. Tak czy inaczej dookoła chylą się stare drzewa oglądając swe odbicia w spokojnej tafli Virginia Water Lake. Każdy kto spaceruje sobie prostą, piaszczystą dróżką wie, że by obejść całość nie wystarczy 1h, ale też nie potrzeba ich zbyt wielu. To po prostu zwyczajne miejsce, przyjazne spacerowiczom. A dalej, dalej jest strumyk...

Korzystając z niewielu wolnych chwil w swoim życiu, które składa się przeważnie tylko z pracy, Veronica postanowiła odwiedzić park, w którym od dawna nie była. Właściwie od śmierci ojca.
Stąpała niepewnie po ścieżce wsłuchując się w świergot ptaków. Brzmiało to dla niej jak muzyka, uwielbiała zwierzęta, najbardziej ukochała sobie właśnie te wydające z siebie tak melodyjne dźwięki, lecz nie dyskryminowała żadnych stworzeń. Wyciągnęła dłonie przed siebie, pamiętając że gdzieś w zasięgu nich powinno być drzewo, po za tym głos ptaków ją do niego prowadził. Gdy dotknęła palcami kory starego dębu uśmiechnęła się nieznacznie i usiadła pod nim, a duszony gdzieś wewnątrz stres zaraz gdzieś uleciał. Blondynka wyciągnęła z kieszeni sukienki swoją czarną szmatkę i związała włosy, było dość zimno, jednak Veronica była przyzwyczajona do chłodu, brakowało jej świeżego powietrza i odrobiny samotności, a zwłaszcza ciszy w parki, powoli miała dość zgiełku miasta.
- Teraz mogłabym umrzeć- powiedziała do siebie cichutko, miała delikatny melodyjny głos.

Wzdrygnęła się lekko gdy usłyszała głos, podążyła głową w jego stronę powoli i ostrożnie, czemu nie słyszała że ktoś nadchodzi?
Takie pytanie narodziło się w jej głowie gdy niespiesznie wstawała z kupki śniegu na której wcześniej siedziała.
Nasłuchiwała uważnie, stanowczo nie znała tego głosu a nuta jaka w nim pobrzmiewała bardzo ją zaintrygowała ale i zaniepokoiła jednocześnie.
- Przepraszam Pana, nie wiedziałam, że ktoś tu jest. W innym wypadku zachowałabym swoje słowa tylko dla siebie.
Dygnęła lekko, bez problemu podostrzając za odgłosami natury, jakie wydawały liście i gałązki pod stopami mężczyzny. Przez krótką chwilę przemknęło jej przez myśl iż znalazła się w nieodpowiednim miejscu o nie odpowiedniej porze.
Przymknęła powieki ale tylko na chwilkę by utkwić oczy w jak jej się zdawało twarzy nieznajomego, po czym wygładziła sukienkę z tyłu, nie wypadało niechlujnie wyglądać w towarzystwie.
- Jezioro pełne jest różnych tajemnic, ludzkich historii i wspomnień. Ileż to panien ze złamanym sercem wyrzucało doń pamiątki po ukochanym ze złości?- spytała chcąc być grzeczną dla obcego.
Woń docierająca do jej zgrabnego noska przypomniała jej o wypchanych zwierzętach w sali trofeów jej Państwa. O trofeach zdobytych przez "jej" panicza i jego ojca, fanatyków polowań i wszelkich uciech życia szlacheckiego, no może nie do końca takiego, ale życia bardzo bogatych ludzi, pomnażających zyski nie koniecznie w legalny sposób.

Zawiał dość chłodny i przenikliwy wiatr, wraz z dziwnym chichotem mężczyzny. Veronica poczuła jak po jej karku przechodzą dreszcze a żołądek związuje się w supeł, a z przełyku jakby spadła do niego lodowa kulka, która spowodowała iż chłód rozlał się po całym jej drobnym ciele.
- To była tylko przenośnia proszę pana, tylko przenośnia, jestem na prawdę szczęśliwa, że żyje-zapewniła go gorliwie o jego omyłkowym rozszyfrowaniu swoich słów.
Gdy usłyszała szelest bliższy jej uszom chciała się odsunąć ale niestety, drzewo o które już się opierała, i starała się w nie wręcz wbić skutecznie to uniemożliwiło.
Te palce...przytuliła głowę do lewego ramienia i zacisnęła powieki, wyraźnie na jej skórze malowała się gęsia skórka. Smukła mała dłoń powędrowała ku górze i odtrąciła dłoń mężczyzny tak prędko jak tylko mogła.
- Proszę mnie nie dotykać- przygryzła zaróżowioną wargę, która lekko spierzchłą od zimna.
W oczekiwaniu co stanie się dalej, nawet ptaki zamilkły i wiatr ucichł tak jakby czekały sztukę teatralną.

To zaczynało się posuwać stanowczo za daleko, i prowadziło na samo dno jakiejś mrocznej otchłani.
Z gardła Veroniki wydobył się cichy pisk, świadczący o jej zdecydowanej dezaprobacie dla tego typu zachowania w stosunku co do jej osoby, biedactwo nie miało zbyt wiele możliwości ucieczki, a nawet cienia szansy na obronę, była zbyt słaba fizycznie, a bycie niewidomą jeszcze bardziej uniemożliwiało jej wybadanie terenu.
- Niech Pan mnie puści! Będę krzyczeć! Ktoś tu zaraz przyjdzie!- gdyby tylko była w stanie zakryła by twarz rękami, powoli zbierało się jej na wymioty od tego fetoru, zwłaszcza zważając na fakt o jej wyczulonym zmyśle powonienia.
Serce waliło jej jak młotem a krew tak szybko przemierzała żyły, że słyszała w uszach jej szum, jak i łomot swojego serca, ze strachu.
Mimo iż na dworze było zimni, po jej czole spłynęły kropelki potu, zapewne ze strachu który ogarniał ją coraz bardziej.

A co jeśli nikogo tu nie ma? Co jeśli nikt nie usłyszy moich wrzasków?"
Takie myśli chodziły biednej służce po głowie.

Gdzieś w oddali, tak jakby działo się to w pokoju obok, usłyszała cichą rozmowę, bardzo pospieszną.

- I co? Jak się czujesz James?- rozpoznała w tym pierwszym głosie, ten należący do jej pracodawcy.
- Fatalnie, nie powinniśmy inwestować w te nieruchomości, teraz możemy wszystko stracić- a w drugim głosie natomiast rozpoznała ten, który tak ukochała, miły, delikatny lecz bardzo męski i ciepły głos Panicza.

Dlaczego teraz...czemu w takiej chwili!
Pomyślała zrozpaczona swoim obecnym położeniem.

Blondynka nawet nie była w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku, strach przeszył jej ciało jak setki rozgrzanych do białości noży, które rozrywały skórę i jednocześnie zespalały rany.
Słabe dziewczę gdy upadło na zimę, twarzą prosto w kupkę zimnego śniegu zachłysnęło się nim, i chłodnym powietrzem, które zgęstniało od ilości emocji kłębiących się w okół dwójki samotnych "towarzyszy" doli czy niedoli.
Gładka tafla jeziora odbijała promienie marcowego słońca które powoli znikało za horyzontem.
Gdy ciało mężczyzny przygniotło ją do ziemi, na dobrą chwilę straciła oddech, jednak w odwecie zaczęła się szarpać i wierzgać nogami, by tylko jakoś się uratować, choć i to nie wiele dawało.
- RATUNKU!- jej krzyk przeciął powietrze, tak że w powietrze wzbiło się stado kawek robiąc dużo hałasu swoim skrzeczeniem- RATUNKUUUUU!- wydarła się jeszcze raz gdy tylko zdążyła zaczerpnąć powietrza.
- Śmierdzisz!-jęknęła nie mogąc znieść zapachu mężczyzny, coraz ciężej było jej się wzbraniać od tego by nie zwymiotować.


(moje posty przy Twoich Don, to dno... ale się straram)

(Nie wiem jak odczytać tę „nieodpowiednią porę”. Pomimo wnikliwego zapoznania się z treścią nie byłam w stanie ocenić pory, to też jeżeli moje domysły okażą się błędne i ogniste w skutkach wolałabym uznać post za nieważny. Mogę iść tropem śpiewających ptaszków, czyli stawiać raczej na dzień albo domysłem kiedy służba ma wolne (poza tym jak pan pozwoli) i faktem, że napad w dzień jest nieefektowny)

Do czułych uszu młodej damy zdecydowanie wcześniej, do reszty towarzystwa ze sporym opóźnieniem dobiegły słowa piosenki. Ktoś widać wybrał się na spacer w te strony... choć sam określiłby to raczej mianem polowania. Ileż zabawy było w kuszeniu tych istot, obserwowaniu jak ufnie wtulają się w Twoje ramiona, a potem bezwiednie opadają na bruk. A może przyciągnęły go niewątpliwie głośne prośby o ratunek? Albo szukał sensacji, więc przybył wprost do miejsca, z którego dobiegło niemniej donośne przekleństwo? Nie krył swojej obecności, a krok miał pewny, niespieszny, a już na pewno określenie go jako energicznego będzie nieprzyzwoitym kłamstwem. Głos niesiony przez wiatr, jakby ten był sługą poddanym woli mężczyzny. Przy czym ton świadczył o ogromnym znudzeniu, zmęczeniu... zdawał się być nawet lekko zachrypnięty. Niewątpliwie zachowany rytm... ale kiedy śpiewał zdawał się słowa łączyć w jedno, jakby nie chciał niepotrzebnie męczyć strun głosowych i co pewne nie otwierał należycie ust. Ta piosenka była mruczana pod nosem, melodyjna choć melancholijna, dodajmy do tego jeszcze jakieś ponure rozbawienie i będzie się miało obraz popisów wokalnych Nattaniela. Któżby się na tym skupiał w momencie, gdy jego cnota jest zagrożona
- Przybyły wampiry pod okienko. Pukają, wołają wpuść panienko! – w tym miejscu powinno znaleźć się wykrzyknienie, które jednak została tylko zaakcentowane, dobitniej wyśpiewanym słowem – O Jezu, a cóż to za wąpierze? Pazury długaśne jak należy. O Jezu, a cóż to za upory? – głos kobiecy został zaśpiewany nieco lżej, niestety nawet to nie było w stanie ożywić piosenki.
I nagle rozległ się zgrzyt, metalowe zakończenie laski przesunęło się szybko, gwałtownie po kamieniach. Wywołując dźwięk potworny powodujący ciarki na plecach, a dla tak czułych uszu niemal fizyczny ból. A potem ciche rytmiczne postukiwanie laseczki o ów kamień, już nie tak efektowne. Jego głos przypominał głos trupa, a to stukanie, uderzenia umarłego w wieko trumny, tak jakby sobie radośnie wystukiwał rytm śmierci. Dlaczego tylko życie ma mieć swój rytm?
- Puść dziewko do siebie... głodne zmory – zakończył opierając obydwie złączone dłonie na owej laseczce, jej głowie, tak że między palcami jego dłoni widniała głowa wygłodniałego węża. On sam przeniósł do przodu ciężar swojego ciała i dopiero po chwili uniósł głowę do góry przyglądając się całej scenie znad szerokiego ronda kapelusza. Przy tym dość energicznym ruchu włosy na jeden moment powędrowały do góry, po czym swobodnie opadły na plecy, a w oczach zagościł światło księżyca nadając im nietypowy blask i złudne życie.

(Jestem załamana długością Waszych postów... O_o Są piękne. Czemu ja tak nie umiem! T_T )

Jeszcze chwilę temu cieszyła się wolnością a teraz jakiś nieokrzesany stwór próbował ją skrzywdzić, to było nie do pomyślenia.
Dziewczyna a nawet nie była w stanie myśleć a co dopiero przejmować się otoczeniem, zapachem czy smakiem. Tylko jej uszy pozostały wrażliwe na wszytko, każde skrzypnięcie, chrupnięcie i pisk.
Usłyszała ciche skrzypienie kości gdy palce jej oprawcy oplotły jej nadgarstki, jakby kości miały zaraz pęknąć lub roztrzaskać się w drobny mak, jakiś korzeń boleśnie uwierał dziewczę w plecy co powodowało dodatkowy dyskomfort.
Mimo wszystko blondynka wcale nie cierpiała fizycznie tak bardzo jak psychicznie, czuła obrzydzenie napływające do każdej komórki ciała a duszę zalewało poczucie winy i wstydu.
- Po...pomocy-jęknęła nim usłyszała zbliżające się kroki...kolejne kroki.

Następny...nie chcę!

Zgrzyt, który wydała nowo przybyła osoba wpił się w uszy młodej "damy" niczym wbijane igły, igiełka po igiełce, delikatnie acz boleśnie raniące skórę.
W tym momencie skamieniała nie tyle co ze strachu, który był sam w sobie paraliżujący a z bólu przenikającego do wnętrza jej ciała, zalewającego każdy jego milimetr czymś gorącym, wręcz wrzącym.
Wielkie, krokodyle łzy płynęły po jej zarumienionych z nerwów policzkach, ginęły gdzieś w złotych lokach ofiary tego zbiegowiska.

- Coś Ty za drugi? – odparł przewrotnie mężczyzna przekrzywiając lekko głowę w bok. Jego twarz była tak samo nie poruszona na widok łez płynących po delikatnych policzkach jak i wdzięków pana z opuszczonymi spodniami. Nie wywołało to w nim niczego, niczego widocznego. Wyraz jego twarzy był tak samo paskudny jak zawsze. Naprawdę paskudnie obojętny na cierpienie panienki. Odchylił lekko laseczkę w bok, znów rozległ się nieprzyjemny zgrzyt raniący tak czułe uszka i duszyczkę, w tym samym momencie robiąc krok do przodu, niczym aktor na scenie. W tej chwili znalazł się niezwykle blisko pozostałej trójki. Trochę jak podczas występu się czuł, gdy wolną dłoń uniósł do góry, koszula i mankiet marynarki ukazały fragment jego nadgarstka. Typowy gest, którym szarej widowni okazuje, że nic w rękawach nie chowa. Pstryknął palcami. Wszystko wykonane z gracją, wszystko powtórzone już tysiące razy. Ten sam stary chwyt, patrz na dłoń iluzjonisty, od której ten odwraca uwagę. Nie wiadomo jednak czy mężczyźni znali tę zasadę, czy może jednak... dali się zwieść tej prostej sztuczce, której efektem miało być niezbyt silne uderzenie laseczką w plecy napastnika pochylonego nad służką. Jakimś dziwnym trafem drewniany przedmiot zsunął się w dół i w ten sposób o to, Nattaniel wymierzył mu po prostu klapsa. Niezbyt mocnego, zadanego od niechcenia. Wszystkie jego gesty nosiły w sobie znamiona niewymuszonej elegancji. Robione były w sposób odruchowy, nieprzemyślany.
– Nie mam nic przeciwko temu byście dali tej panience nauczkę, że samej nie wypada się włóczyć po tego typu miejscach. Co więcej, niech znajdzie sobie przykładnego chłopa i niech on się nieszczęściem na dwóch zgrabnych, choć chudych nóżkach zajmuje. Tylko zakryjcie jej twarz. Nie mam ochoty patrzeć na ten moralny upadek, niewinność bezczeszczoną w tak niesmaczny sposób. Bądźcie, więc tak łaskawi i sprawcie by moje oczy nie musiały oglądać tego plugawego widoku. – w tym momencie dziewka poczuła jak na jej twarz spada jedwabna chusteczka. Jak czule niczym opuszki palców kochanka gładzi pewnie blade ze strachu lico. Jak na moment zamiast nieprzyjemnego zapachu tamtego mężczyzny poczuła mocną, choć ulotną woń piżma, która, jako że zapach wyrazisty przyjemnie drażniła te wyczulone zmysły.

Veronica łapczywie brała duże wdechy powietrza, instynktownie zacisnęła obronnie uda by nikt ani nic nie zniszczyło jej niewinności, choć kto wie czy niewinność jeszcze posiadała...
To już wie tylko i wyłącznie ona jedna jedyna.
W tym wszystkim była jednak jakaś zagubiona, teraz jej uczucia zmieniały się jak w kalejdoskopie, słysząc przyjemny dla ucha głos, tę delikatność na pracoholiczkach i nosie...
W śród tylu rożnych zapachach i bodźcach dotykowych jej zmysły zwyczajnie zaczęły wariować, w głowie się biedaczce zakręciło a usta poruszyły się bezgłośnie, wołając nieznajomego jegomościa o pomoc.
Jednak ten już tego nie dostrzegł, za sprawą chusteczki na jej twarzy, która przyniosła chwilowe ukojenie dla powonienia dziewczyny.
Strach jednak nie osłabł a zdwoił na sile po słowach przybyłego pana, zatem zszargane nerwy dziewczęcia nie miały chwili spokoju, chwili ukojenia.
Zebrała całą swoją wolę by wypowiedzieć kilka słów, prostych ale jakże ważnych, być może najważniejszych w jej krótkim życiu, które w tym momencie w każdej chwili mogło dobiec końca.
- P...panie...Uratuj mnie błagam...-wychrypiała łamiącym się ze strachu głosem, w którym pobrzmiewała nuta cierpienia.
- Uratuj mnie...a..zrobię wszystko tylko mnie uratuj!- załkała odwracając głowę w prawą stronę, w uszach jej szumiało.

(nie męczę nikogo różem :... i nie załamuję się tylko wyrażam moją skromną opinię. O!)

Słysząc błagania o pomoc, znów pozwolił sobie na lekkie... właściwie ledwo dostrzegalne uniesienie brwi. A był to już u niego akurat wyraz ogromnego zaskoczenia i zdziwienia. Zaiste, ludzie zawsze wybierają sobie skrajne wyjścia. Jeden będzie się ratunku niemal domagał, inny gotów paradoksalnie oddać, za niego życie.
Sądzę, że ten atak był najgorszym, jaki mógł go spotkać. Pożałował, że nie posiada chusteczki kolejnej, którą mógłby sobie przysłonić ten nieprzyjemny widok, wywołujący w nim niemal dreszcze obrzydzenia. Nie czułby czegoś takiego gdyby miał przed sobą trupa z wnętrznościami na wierzchu, pewnie nawet ciekawość wzięłaby górę... chciałby dotknąć jego serca, chciałby mieć jego oczy... to zwierciadło duszy. Mógłby się w nim przeglądać. Jak zapach i widok mężczyzny powodował w nim niechęć, której jednak nie okazywał. Wymagało to skurczu zbyt wielu mięśni twarzy, a on był chyba nawet na to za leniwy. Nadal przypominał posąg, przedstawiający młodego wariata.
- No właśnie... co Ci po twarzy... – mruknął cicho, zdawał się być głęboko zamyślony. A jego bladoróżowe wargi pozostały na moment lekko rozchylone. Tylko po to by po kilku sekundach zwilżył je językiem wyznaczając końcówką ich krawędź – jest obrzydliwa – chyba słowa te zostały odniesione do mordki tego gwałciciela- bydlaka, a nie panienki leżącej na ziemi... która chyba w całej tej scenie została po prostu zapomniana. Mimo iż na jego twarzy nie zagościły do tej pory żadne emocje, przez jego myśli przebiegły jakże piękne wizje, możliwości wykorzystania tej sytuacji. Wyobrażał sobie dotyk dłoni na skórze, zapach perfum i zimną podłogę, jej monotonne skrzypienie. Przyspieszony oddech dziewczyny, kropelki potu na jej skroni, nie potrafił sobie wyobrazić jej spojrzenia... nawet nie wiedział jakiego koloru są jej oczy. Mógł się natomiast założyć, że znalazł idealne zajęcie dla delikatnych paluszków. Pukle jej włosów powoli spadające z ramion, usta albo mocno zaciśnięte z wysiłku... albo ledwo zauważalnie rozchylone. I zarumienione policzki... obowiązkowo. Potrafił sobie wyobrazić tę sytuację bez trudu...
... no tak zdecydowanie potrzebował kogoś do posprzątania w teatrze. W końcu aktorzy, te nieroby i niedorajdy, są artystami i nie mogą zająć się tak przyziemnym zajęciem. Istotnie... przyziemny. Wielu by się przydało sprowadzić z powrotem na ten padół i niech po kolanach myją podłogę. Bo niestety do sprzątania odnosiła się cała ta jego wizja... podczas której dłoni swobodnie schował gdzieś pod marynarkę, palce w rękawiczce mocno zacisnęły się na broni, której jednak nie wyszarpnął.
- Dość... wynoście się. Jeżeli nie znikniesz stąd w przeciągu tych paru minut, to docenisz wartość sekundy i wtedy będziemy mogli rozmawiać o zbawieniu.

Z ust dziewczyny wydobył się głuchy pisk gdy została uszczypnięta, szarpnęła słabiutkimi rączkami by je jakoś oswobodzić, odetchnęła nieco głębiej czując odrobinę wolności.
- Pu...puszczaj- wyjąkała nadal drżąc jak osika na wietrze.
Zawiał przenikliwy zimny wiatr. Smagał zebranych po policzkach, Veronica miała ochotę wieać, drżała z zimna i strachu a gdy usłyszała słowa wampirzego elegancika zamarła w bezruchu. Czyżby jej los zaraz miał się odmienić?
Starała się oddychać jak najciszej by nie zwracać na siebie zbytniej uwagi, jednak łzy nadal obficie kapały na zmarznięta jeszcze ziemię, lecz nikt tego nie widział, jedwabna chustka przynosiła ukojenie jej delikatnemu noskowi. Uszy odpoczywały bo bardzo nieprzyjemnych dźwiękach, bała się, że się powtórzą.
To nie było najgorsze, teraz w jej wnętrzu narodziła się druga osoba, ale tylko na chwilkę.
Chciała zabić, rozszarpać, wypatroszyć, poobcinać członki swojemu oprawcy, zmiażdżyć, znieść, zmielić na drobne kawałki, choć specjalnie jej jeszcze niczego nie zrobił.
Adrenalina zrobiła swoje, wyszarpnęła słabą rączkę z jego uścisku i wymachnęła nią w powietrzu, pięść trafiła prosto w nos mężczyzny, nie robiąc mu natomiast większej krzywdy iż cios dziewczęcia był słaby jak cios małego dziecka.

Gdzieś pomiędzy pobliskimi zaroślami dało się słyszeć stukanie, najprawdopodobniej efekt pracy jakiegoś dzięcioła, było by to może nieco niezwykłe gdyby nie fakt że, ledwie kilka sekund minęło, gdy z tej samej strony do uszu obecnych dotarło rzucone krótko i szorstko, z obcym zresztą dla nich zapewne akcentem- Witam Pana Mayhema-

Przybysz zawiesił głos, patrząc na niedoszłych, miał nadzieję gwałcicieli- Widzę Pan nie próżnuje, a tu koledzy z posterunku czekają, martwią się, tęsknią- Nawet próbując żartować brzmiał niesamowicie sztywno, wyuczony wojskowy dryl nie dał się zatrzeć ot tak po prostu. Krok, najpierw jeden, potem kilka następnych, zbliżyło go do całej tej rozbrykanej hałastry, Nattnela i Veronicę zaszczycił spojrzeniem jedynie na ułamek sekundy, traktując ich jako raczej niegroźnych, nie w tej chwili. Większość swej uwagi pozostało więc poświęcić oprychom, zwłaszcza Gregowi, w końcu to jego szukali mundurowi. Jego kolega pozostawał niestety na tę chwilę zagadką, możliwości były dwie, albo był zbyt głupi by się nim interesowali, albo był na to za sprytny. Wąż nauczony doświadczeniem zakładał oczywiście jak zawsze wariant trudniejszy – Lepiej miło się rozczarować- jak mawiał.

Lewa ręka Redmoona powędrowała gdzieś za pasek, prawą natomiast, w tym samym momencie zamaszystymi ruchami drapał się po brodzie.- Zechce Pan, Panie Mayhem pójść ze mną po dobroci, czy będziemy musieli dyskutować? Pan może tego nie wiedzieć, ale ja nie przepadam za dyskusjami, zwykle kończą się wielkimi plamami krwi... i trzeba na posterunek nieść trupa, to wysoce niepraktyczne rozwiązanie- Obserwując rudego, dobywał jednocześnie noża, na tyle dyskretnie na ile był w stanie. Nie mógł wszak spodziewać się polubownego obrotu spraw, nie z tym typkiem, zwłaszcza w gdy ten miał kolegę...

Zbyt duży natłok wydarzeń powodował mdłości u młodej niewiasty, zbyt wiele zapachów, odgłosów i szmerów, to nie to co znała z codziennego życia, te były okropnie złowieszcze i tajemnicze. Nie były czymś co Veronica znała z codziennego zwykłego, prostego i niezmąconego życia.
Blondynka krzyknęła gdy tylko rudowłosy szarpnął ją za włosy, podrywając jej ciało nieco do góry, a zimna stal tuż przy skórze nie zapowiadała niczego przyjemnego. Przełknęła głośno ślinę a drżącą dłonią otarła policzki z łez, a pojawianie się kolejnej osoby jej organizm odebrał jako znak, by skamienieć i nawet nie drgnąć, czuła intensywny zapach skóry, odór który mógł pochodzić równie dobrze z wysypiska śmieci lub giełdy rybnej.
Każda złamana gałązka, szelest listka wywoływały atak paniki, który nie mógł znaleźć swojego ujścia w żadnym ruchu czy słowie iż głos uwiązł jej w gardle, tak jakby w jej krtań napchano waty.
Przez ułamek sekundy myślała, że już jest uratowana, jednak teraz patrzyła śmierci w oczy, a raczej słyszała jej kroki, które stawały się coraz głośniejsze.
Ufne dziewczę w tym momencie zmieniało się w zastraszoną, bojąca się każdego dźwięku osobę, którą przeraża nawet dźwięk szeleszczących liści, dochodzących gdzieś zza pleców.
Veronica wyciągnęła rękę w stronę nowego na scenie tej rozgrywki mężczyzny, błagając o pomoc, choć nawet nie myślała, jej ciało robiło co chciało, instynktownie. Zamarła w pozycji lalki, zdanej na laskę lub niełaskę swojego kata.

Utrudnienia, mogłem się spodziewać -Rzucił, nie wiadomo właściwie do końca do kogo. -Szkoda, wolę jak nie trzeba sprzątać plam krwi – Teraz to w jego dłoni zalśniło ostrze, ba nie jedno a dwa niewielkie obosieczne ostrza krótkich noży, o ile dwa zaostrzone kawałki stali mogły w ogóle uchodzić za pełnoprawne noże. Zlustrował jeszcze raz obu napastników.

Skoro nie ma wyjścia- szepnął, wprawnym, wyuczonym gestem przełożył jeden z noży do prawej dłoni. Ten który pozostał w lewej, razem z całą dłonią powędrował do tyłu tylko po to by po ułamku sekundy z olbrzymią prędkością powędrować w kierunku czoła Grega, tak przynajmniej wyglądało by dla kogoś kto obserwowałby całą tę scenę. Drugie ostrze na swoją szansę nie musiało czekać długo, czerwonoskóre dłonie posłały je w ślady za pierwszym zanim ktokolwiek zdążył mrugnąć.

Tym razem celował jakby nieco niżej, gdzieś w okolicę nóg, co ciekawe nie było pewności czy chodziło mu o nogi Grega. Najprawdopodobniej nie miało to zresztą dla niego żadnego znaczenia. Ciszę przerwał dopiero dźwięk ostrza wbijającego się w tkanki, na to zresztą liczył Snake ukrywając kolejny nóż w rękawie. Dokładnie w tej samej chwili zwrócił się w stronę łysego przestępcy, czekając zapewne na jego reakcję

Dziewczę czując chłód stali na swoim gardle, jak i pociągnięcie ostrza po swej smukłej szyi pisnęło z bólu, cienkim głosikiem, lecz słabym jak cichy trzask gałązki. Poczuła nagłe ciepło, spływające po jej szyi w dół, krew...
Pojedyncze kropelki padały na topiący się śnieg, tworząc na nim krwawe dzieło sztuki.
Księżyc oświetlał miejsce zdarzenia jak reflektor na scenie, rzucający światło na aktorów.
Veronica odpłynęła, jej chęć do walki o wolność osłabła, dosyć długo wytrzymała, jednak teraz bezwładnie, jak szmaciana lalka pozostawała w objęciach a raczej można by rzec uścisku rudowłosego zbira. A za nim...Dmuchająca mu w kark śmierć, dziewczyna nawet nie zdążyła zareagować, ni nawet usłyszeć odgłosu oręża Indianina, drgnęła tylko słysząc jak przez ścianę, głuchy świst.
Bogu ducha dziewczę, chciało tylko wypocząć po ciężkim dniu pracy a tu proszę, przytrafiła się jej przygoda życia, być może ostatnia, choć czy można nazwać ten horror przygodą...?