Dom Emily

Dom jak dom, ściany, okna, dzwi. Dwa piętra. Ładnie wykończony, widać, że włożono w niego wiele pracy. Jednak widać, że brakuje tu męskiej ręki i przydałby się ktoś do prac remontowych.
Ogród ładny, zarośnięty w iście angielskim stylu, znajdują się małe, drewniane ławeczki, skryte pomiędzy roślinami, jest też atlanka ze stolikiem.
Na dole znajduje się salon, kuchnia, pokoje dla służby (nieużywane i zawalone ksiażkami), bawialnia, i kilka pozamykanych, nieużywanych pokoi. Każde pomieszczenie jest dokładnie oświetlone, dzięki dosć dużym oknom, nawet troszeczkę za dużym jak na obecne czasy. Jednak to sprawka jej ojca, który uwielbiał światło. Jak widać przeszło to także na nią.
Ma górze znajdują się sypialnie. Jej jest stosunkowo nieduża, ale bardzo przytulna. Sypialnia rodziców, to miejsce które omija szerokim łukiem. Nic tam nie zmieniła. Biżuteria mamy nadal leży w skrzyneczkach, w szafach wiszą jej ubrania. Emily to nie przeszkadza i nie zamierza tego zmieniać.
Na górze umiejscowione są też: gabinet ojca połączony z biblioteczką, garderoba matki i pomieszczenie przystosowane do typowo kobiecych czynności: robótek ręcznych takich jak szycie, haftowanie i tym podobne.
Ciekawym miejscem jest strych. Znajduje się tam wszystko, od przeróżnych dokumentów, po najdziwniejsze sprzęty. Wszystko w dziwnych skrzyniach i owite aurą tajemnicy. Jedyne ciemne miejsce w tym domu. Raj dla pająków. Emily zawsze się wydawało, że gdzieś tam leży jakiś trup zawinięty w dywan perski...




***

Pod dom zajechała dorożka.

Dorożka zajechała na miejsce, a oczom demona ukazał się bardzo ładny, obszerny dom. Bardzo ciekawie zbudowany, sprawiający wrażenie przestronnego z dość sporym ogrodem. Szczególnie balkon-niby-wieża przypadł do gustu mężczyzny, który cicho gwizdnął z podziwu. Gdyby tylko nie ten róż pomyślał, ale na twarzy nie można było poznać żadnego niesmaku, bo poza tym drobnym szczegółem budynek był bardzo przedni.
- Nono... zaiste piękny dom - powiedział, jeszcze raz zerkając na budowlę. - Dziękuje panience - mimo iż było to formalne, a dość ekstrawagancka i szalona natura demona wyrywały się z łańcuchów, w które Vinny je spętał, demon dalej brnął w tytuły. Dopóki dziewczyna się nie przełamie on też, jako dżentelmen, nie będzie mówić po imieniu - za lekcje, za mile spędzony czas. Czy jutro, w południe, w tym samym miejscu, odpowiada panience?

- Dziękuję, ze mnie pan odwiózł.. to znaczy, że mnie odwiozłeć Vincencie... -ciężko jej było się przestawić, oj cięko, ale z biegiem czas na pewno się jej to uda.- Chcesz kolejną lekcję już jutro? Rozumiem, czas nagli... Oczywiście mam wtedy czas i bardzo chętnie się spotkam.
Zeskoczyła z bryczki, uśmiechnęła się do niego i skinęła głową na pozegnanie, a potem ruszyła do domu. Zwariowany dzień, nie ma co.
Przy samych drzwiach jeszcze raz się odwróciła, jednak w tej ciemności mało co było widać. W końcu weszła do środka.
Powiesiła płaszcz, poszła się przebrać. Wymyła buzię i usiadła na łóżku. Rozpuściła włosy i przejechała po nich palcami.
- Niesamowity dzień... -zdobyła dzisiaj zupełnie nowe dosweiadczenie, co bardzo sie jej podobało. Po chwili się położyła i wpatrując się w ciemny już sufit zasnęła.

- Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział, niemalże wyskakując ekspresowo z dorożki, by pomóc dziewczynie wyjść. Uchylił też kapelszua w klasycznym geście, kiedy dziewczyna przed nim przeszła. Zaraz potem wsiadł ponownie do środka.
Śledził wzrokiem za Emily, chcąc maksymalnie nasycić się jej widokiem. Dziwna była ta dziewczyna, bo momentami była naprawdę nowoczesna i awangardowa, by za chwilę stać się straszną konserwatystką. Demon zrzucił to jednak na karby nieprzewidywalnej, kobiecej natury.
- Do banku - powiedział do 'kierowcy'.

zt